ANACHORETA

ANACHORETA

ex Graeco, Α᾿νακωρητὴς, qui in solitudine degit, Monachus ex primaevo significatü, Eremita. Benedictus in Regulac. 1. Secundum genus (Monachorum) est Anachoretarum, i. e. Eremitarum. Inter quos tamen discrimen facir Isidor. de Eccles. Offic. c. 15. Genus est, inquiens, Eremitarum, qui prorul ab homnibus deserta loca et vastas solitudines sequi, atque habitare perhibentur, ad imitationem scilicet Elioe et Ioannis Baptistoe. Genus est Anachorerarum, qui iam coenobiali conversatione perfecti, includunt semetipsos in cellis, procut ab hominum conspectu remotis, nulti proebentes accessum, sed in sola contemplarione divina viventes. Cuiusmodi Anachoretam Maronitae Arabicô vocabulô Hhabis, vocant, h. e. incarceratum. Anachoreticoe autem vitae auctor Paulus fuit, ante quem, prioribus Ecclesiae saeculis, nullos fuisse, collegie Scaliger in Elencho, ex hoc Tertulliani loco, Non sumus, inquit, sylvicolae et exules vitoe. Hoc certum, necessitatem potius et persequutionum violentiam Christianis primum in avia loca secedendi occasionem praebuisie, quam liberam electionem, ut ex Pauli Eremitae Hittoria constat. De eorum vita ac conversatione, sic Auctor Consultationis Zachaei l. 3. c. 3. Hi autem, quibus prmus observantioe gradus est, soliermum ----- habitant, verisque vocabulis nuncupati singularem transigunt vitam, aut cavatis in habitaculum saxis, subterraneis specubus, a Sote et imbribus temperantes, pane veteri et sine ciborum adiectione vescuntur, sumentes purum e fontibus potum. Vestitus talibus aut pelliceus, aut cilicinus est, et totius vitae usus in agone mentis et corporis, etc. apud Car. du Fresne in Glossar. Vide et Dominic. Macrum in Hierolexico, ut et infra, ubi de Eremitus et in voce Laura.